Πρωί στο Μέγα Σπήλαιο πρωτάκουσα τ’ αηδόνι
κι έτρεχε γάργαρο νερό στής Ζαχλορούς τό ρέμα
κι είδα στό δρόμο τού Θεού πώς σβήνουνε οι πόνοι
κι αυτής τής μίζερης ζωής ξανά τό μέγα ψέμα
Κι άλλη φορά χαράματα
μέ πιάσανε τά κλάματα στό άκουσμα τής μέρας
κι ήρθε τό φώς καί φίλησε
τό δάκρυ μου πού κύλησε καί χάϊδεψε ο αέρας
Είδα στό γιόμα νά πετάει αητός τών Μετεώρων
απ’ τά ψηλά πιό αψηλά γιά τού Θεού τά μέρη
κι ήπια τού Μύστη τό νερό-πηγές τών θείων δώρων
απ’ τού Χριστού τόν ομφαλό, τής Παναγιάς τό χέρι
Κι άλλη φορά μεσάνυχτα
- φύλλα ψυχής ορθάνοιχτα- στή λάμψη τών κειμένων
κοινώνησα τό είναι Σου -δίνε μου νέκταρ, δίνε μου-
στό φώς τών Φωτισμένων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου