Μας δένει εκείνος ο ψαλμός που υψώνεται πάνω από τον τρούλο μέσα στην
ησυχία της νύχτας όταν η γη σταματάει να γίνεται ακατανόητη και παίρνει μορφή στο χέρια του Θεού. Μας ενώνει
μια ιστορία πολέμων και μια γραμμή αίματος που φέρνει πάνω τους το βάρος της επιμονής
της διατήρησης μιας ελευθερίας για άλλους παράξενη αλλά για μας βλέμμα του
Θεού, μοναδικό μας δώρο.
Μας πλησιάζει εκείνο το σκίρτημα της
καρδιάς στην «Υπερμάχω» τα απλά «αμήν» κι ένας πατέρας εκεί ψηλά
σύντροφος στο καθημερινό μας ταξίδι κι οδηγός και δάσκαλος. Αυτός είναι που μας
κάνει να μην σκύβουμε το κεφάλι παρά μόνον σ’ Αυτόν και για Αυτόν που δεν
ξέρουμε καλά αλλά βρίσκουμε τα ίχνη του στην άμμο ενός εκτός χρόνου δειλινού
και μέσα στην καρδιά μας όταν το «αχ» περιορίζει την φτωχή ούτως ή άλλως όρασή μας.
Μας φέρνει κοντά Αυτός που υψώθηκε στο σταυρό υψώνοντας μαζί
του τα ράκη και τις αποτυχίες μας μαζί με τους τσακισμένους ανθρώπους από τα
παιγνίδια της πολιτικής των θεομάχων. Είναι τα αδέλφια μας που η ξένη τους γλώσσα
την καταλαβαίνουμε όταν μιλάμε στην προοπτική της αγάπης που υψώνεται ως λιβάνι σε αυτόν τον μεγάλο Όρθρο
των Βαλκανίων.
