Στον Αη Γιώργη.

Σ’ ευχαριστώ
που δεν λυπήθηκες τη μάνα σου
που δε λυπήθηκες τα νιάτα σου
τη δόξα σου
τις πιθανότητές σου τις μεγάλες για το θρόνο.
 
Σ’ ευχαριστώ
που δεν εδείλιασες στον πόνο τη σαρκός
στη λαίλαπα της ανθρωπίνης της κακίας
στη λογική
που σου λεγε να ρίξεις στο βωμό λίγο θυμίαμα.
Ξέρω ότι δεν το ‘κανες
για μένα.
Ήτανε Άλλος έρωτας
εκείνος που σε έσπρωξε
έτσι ν’ αποφασίσεις.


Ωστόσο, εγώ σ’ ευχαριστώ
νιώθω μεγάλο, ατίμητο το δώρο σου
να μου θυμίζεις και με τ’ όνομα
και με το εικόνισμά σου
μια Αγάπη πόσα σύνορα μπορεί να ξεπεράσει.
 
Αλεξανδρεύς

ΠΗΓΗ: anastasiosk.blogspot.com

ΜΠΑΛΟΥΚΛΗ ΤΟΥ ΒΟΛΟΥ

Όπως, μάλιστα, σημειώνει στο βιβλίο του "Η Ιστορία του Βόλου", ο Δημήτρης Κ. Τσοποτός, το "άγιασμα της Γορίτσας φαίνεται αναγόμενον εις αρχαίαν ή και αρχαιοτάτην παράδοσιν θρησκευτικήν".
Ο ίδιος δε, για να ενισχύσει την άποψη του αυτήν, επικαλείται τους εκ Μηλεών Δημητριείς (Δανιήλ Φιλιππίδη και Γρηγόριο Κωνσταντά) και ειδικότερα τις αναφορές που κάνουν στη "Νεωτερική Γεωγραφία" τους (1791), σύμφωνα με τις οποίες μέσα εις την περιοχή της Γορίτσας "είναι και ένα ερείπιο εκκλησίας της Ζωοδόχου Πηγής και μία στέρνα οπίσω από το ιερόν, αρκετά βαθιά, εις την οποία την ημέρα της εορτής, ευγαίνει αγίασμα και μαζόνονται δι αυτό απ' όλα τα πέριξ".

Μήπως οι Δημητριείς περιγράφουν άλλο τι απ' αυτό που και σήμερα συμβαίνει; Ακατάλυτοι οι θρησκευτικοί δεσμοί που συνέχουν όλες τις γενιές των Ελλήνων, παρά τις κατά καιρούς δουλείες και παρά τις διώξεις και τις επιβολές αλλότριων ηθών και εθίμων, δεν αναμείχτηκαν με αυτά, αλλά παρέμειναν ως τις μέρες μας άσβεστοι και αναλλοίωτοι.

Έτσι και σήμερα, δυόμισι σχεδόν αιώνες από τις διαπιστώσεις των Δημητριέων, στο λόφο της Γορίτσας συντελείται ακριβώς το ίδιο θρησκευτικό θαύμα και συνεχίζονται οι ίδιες, απαράλλαχτες θρησκευτικές εκδηλώσεις προς τιμήν της Παναγίας, κάθε Παρασκευή της Διακαινησίμου, κάθε πρώτη, δηλαδή, Παρασκευή μετά το Πάσχα. "Οπου -όπως ακριβώς λένε κ' οι Δημητριείς- μαζώνονται ακόμη απ' όλους τους μαχαλάδες της Ιωλκού (Άνω Βόλο, απ' όπου μάλιστα ξεκινά κ' η πομπή της Ιερής Εικόνας, Ανακασιά, Άγιο Ονούφριο), αλλά κι από την Άλλη Μεριά (τον πάλαι ποτέ τέταρτο οικισμό του Δήμου), την Πορταριά, την Μακρινίτσα, όλο το Πήλιο, το Βόλο και τα χωριά και τις πόλεις ακόμη της λοιπής Θεσσαλίας.

Με την ίδια ιερή ευλάβεια, που και ο Γερμανός Depping θα σημειώσει στις εντυπώσεις του (1828), "διελθών, όπως λέει ο Τσοποτός, εκ του λιμένος του Βόλου, επί Τουρκοκρατίας, προ της ιδρύσεως της πόλεως του Βόλου", "κατά τα πανηγύρεις τελείται αυτόθι η Θεία Λειτουργία κατά την συνήθειαν των Ανατολιτών εις το ύπαιθρον, πλησίον μιας πηγής, ήτις κατά πάσαν πιθανότητα εθεωρείτο υπό των αρχαίων Θεσσαλών ως καθηγιασμένη".
Κατά την παράδοσιν, το αγίασμα αναβλύζει μόνον την ημέραν αυτήν (δηλαδή της εορτής της Ζωοδόχου Πηγής) και ακόμη και σήμερα την ημέρα της πανηγύρεως συρρέουν πλήθη πιστών στο ναϊδριο για τη μέθεξη στις λατρευτικές εκδηλώσεις και για τη λήψη του καθαγιασμένου ύδατος. (Πηγή: http://2lyk-volou.mag.sch.gr/Goritsa.html) Xθές το πρωί έφτασε η Ιερή Εικόνα από τον Άνω Βόλο και αμέσως μετά τελέσθηκε Αγιασμός στην συνέχεια και μέχρι την ώρα του Εσπερινού τελούνται Ιερές Παρακλήσεις στην Υπεραγία Θεοτόκο. Σήμερα το πρωί τελέσθηκε Πανηγυρική Θεία Λειτουργία. 

Ήταν και είναι μια από τις μεγάλες γιορτές του Βόλου. Ηταν και είναι η δική μας Ζωοδόχο Πηγή, η δική μας Παναγιά η Μπαλουκλιώτισα  που σαν σήμερα γιορτάζουμε τα εγκαίνια. Οι περισσότεροι θυμούνται όταν ανέβαιναν πεζή στο λόφο της Γορίτσας για να πάρουν το αγίασμα και κείνα τα κανατάκια τα μικρά τα πήλινα που όταν φυσούσες από μέσα τους κελαηδούσαν πουλιά. Τα χρόνια πέρασαν. Το Αγίασμα συνεχίζει να αναβλύζει πάντα φρέσκο την ημέρα της γιορτής Της και τα πήλινα κανατάκια μπορεί να μην τα θέλουν τα παιδιά αλλά οι φωνές που έβγαζαν των πουλιών συνεχίζουν να συντροφεύουν ακόμα τα παιδικά όνειρα των πιο μεγάλων…

 

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Αγαπητοί  μου  πατέρες και  αδελφοί, παιδιά  μου  εν  Κυρίω αγαπημένα,

 Δεν υπάρχει πιο λαμπρή και όμορφη εικόνα απ' αυτή, την φωτισμένη με τις αναστάσιμες λαμπάδες σας σύναξη. Και είναι αυτή η σύναξη, σύναξη πίστης ότι η αλήθεια είναι δυνατότερη από το ψέμα, το αγαθό ισχυρότερο από το κακό, η αγάπη δυνατότερη από το μίσος, η ζωή κραταιότερη από τον θάνατο.

Δυό αιώνες τώρα, φιλόσοφοι και οικονομικοί εγκέφαλοι θέλουν να μας πείσουν πως ο Θεός δεν έχει θέση στη ζωή των ανθρώπων. Και είπαν, μερικοί, μεγαλόστομα ότι ο Θεός πέθανε. Και εμείς σήμερα τους απαντάμε: ναι, πέθανε ο Θεός, αλλά από αγάπη για τους ανθρώπους. Αυτός, ο δημιουργός και Θεός μας, έκανε δική του την ανθρώπινη αποτυχία και δέχτηκε στο Πανάγιο σώμα Του τις πληγές της ανθρώπινης θηριωδίας. Φωνάζουν οι δυνάστες και οι ισχυροί της γης. «Δείξτε μας τον Θεό σας» κι εμείς τους δείχνουμε μνημείο κενό και τα σουδάρια αδειανά. Αυτά είναι η παρηγοριά μας, η ελπίδα μας, η αιτία και η προοπτική των δικών μας αγώνων.

Δείτε αδελφοί μου την εικόνα της Ανάστασης.  Το αναστημένο σώμα του Χριστού μας, φέρει ακόμη τις πληγές του Σταυρού. Γιατί; Για να θυμίζουν, πως η Ανάσταση, ως γεγονός ιστορικό έχει ήδη συντελεστεί, αλλά για τη δική μας ψυχή και το δικό μας σώμα παραμένει ένα ζητούμενο. Ο δρόμος άνοιξε κι εμείς βαδίζουμε προς το κενό μνημείο. Μην φοβηθούμε όπως οι μυροφόρες, ούτε να κρυφτούμε όπως οι μαθητές.

Ας βαδίσουμε έστω και με τις δικές μας πληγές ακόμη ανοιχτές, τις πληγές της αδικίας, της εξαθλίωσης, του ψεύδους και της βίας που έχουν χαραχθεί στο κορμί και την ψυχή μας. Πληγές, που κι εμείς συμβάλαμε σ' αυτές. Πληγές πάνω στο αναστημένο σώμα. Γι' αυτές γεννήθηκε, έπαθε και αναστήθηκε ο Χριστός. Βλέπουμε τις πληγές μας και πονάμε. Τις ψηλαφούμε σαν τον Θωμά κι αναρωτιόμαστε τι θα νικήσει το φόβο και τον πόνο που μας έχουν ζώσει. Κι ο άγγελος, φύλακας στον άδειο τάφο, το πρώτο που μας λέει είναι: «Μη φοβάστε». Στρέφουμε το βλέμμα γύρω και αναρωτιόμαστε αν ο Θεός εγκατέλειψε τον κόσμο. Κι ο άγγελος απορεί: «Τι ζητάτε, τον ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς;» κι είναι σαν να μας λέει: «εγκαταλείψτε τον δρόμο των νεκρών, που νομίζουν ότι ζουν, και ακολουθείστε τον δρόμο του ζωντανού Θεού, που για τον κόσμο πέθανε, μα που υπάρχει πιο ζωντανός κι από την ίδια τη ζωή».

Ο Χριστός Ανέστη, αδελφοί μου, μα πρέπει να γίνουμε άξιοι να γευθούμε την Ανάστασή Του. Ο τάφος της ψυχής μας, ο τάφος της κοινωνίας μας, είναι ακόμη γεμάτος από τις ουτοπικές επιλογές, τα πάθη και τις παραλείψεις μας. Δεν θα ψηλαφήσουμε την χαρά της Ανάστασης, αν δεν συντονίσουμε το βήμα μας με το δικό Του. Μόνο αυτό θέλει από εμάς. Να Του επιτρέψουμε να προσλάβει τις πληγές μας και να τις γιατρέψει με το νάμα της αθανασίας.

Ας ακολουθήσουμε τον δικό του δρόμο, το δρόμο του αγώνα και της θυσίας, για το καλό του διπλανού, του φίλου κι αδελφού, δείχνοντας διαρκώς πως θα βρει την έξοδο από τον τάφο της σκληροκαρδίας.

Αν την οδύνη της κοινωνίας μας την κάνουμε και δική μας υπόθεση, όπως Εκείνος έκανε δική Του την αμαρτία μας, τότε όλοι μαζί με το δικό μας «ήμαρτον» θα αποκυλίσουμε τον λίθο. «Κανείς να μη θρηνεί πια για τα λάθη του» πανηγυρίζει ο ιερός Χρυσόστομος. «Ανέτειλε η συγνώμη από τον τάφο του Χριστού μας».

 Αδελφοί μου,

Η χαρά της Ανάστασης δεν πηγάζει από μία εικονική νίκη ενός θρησκευτικού ηγέτη. Πηγάζει από το άνοιγμα ενός δρόμου προς την χώρα των ζώντων. Είναι κρίμα να μην περπατήσουμε αυτόν τον δρόμο. Κοιτάξτε την κατάληξη του δρόμου εκείνων που νόμισαν πως υπέγραψαν την ληξιαρχική πράξη του θανάτου του Θεού. Κοιτάξτε και την κατάληξη της σταυρικής θυσίας του Ναζωραίου. Πλαστήκαμε για ζωή και για αγάπη. Σήμερα η χαρά μας είναι ανείπωτη, γιατί ξανασυναντάμε τον εαυτό μας. Ο αναστημένος Χριστός ανάστησε τον αληθινό εαυτό μας. Θυμόμαστε παράδεισο, ψηλαφούμε την αιωνιότητα. Όσο το σκοτάδι γύρω μας πυκνώνει, τόσο το φως το ανέσπερο, που ακόμη ανάβει στις λαμπάδες μας, θα το διατρυπήσει με τη λάμψη, τη θαλπωρή και την ελπίδα του. Το φως είναι αυτό που θα νικήσει. Κι είναι στο χέρι το δικό μας, ώστε ο φόβος, η απόγνωση και η απαισιοδοξία, να μην  νικήσουν την άφατη χαρά αυτής της ώρας.

Το «Χριστός Ανέστη» θα το ψάλλουμε σε λίγο. Το «Αληθώς Ανέστη» ας το φανερώνουμε στην ίδια τη ζωή μας.

Μετά θερμών  πασχαλίων  ευχών  και  της  εν  Χριστώ Αναστάντι αγάπης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

 

† Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ  ΙΓΝΑΤΙΟΣ